Οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης, στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας και την παραγωγή γραπτού λόγου, έγραψαν για ένα οικογενειακό περιστατικό, για να μας δείξουν πόσο σημαντικό είναι σε μια οικογένεια να στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Αξίζει να διαβάσουμε δύο από αυτά.
Το ατύχημα
Σε όλες της οικογένειες συμβαίνουν πολλά και άσχημα πράγματα. Θα σας διηγηθώ μία ιστορία από το παρελθόν.
Ένα πρωί, ήμασταν εγώ ο αδερφός μου και η αδερφή μου, στο χωριό και παίζαμε μπάσκετ. Τότε ο αδερφός μου και η αδερφή μου είχαν διψάσει από το πολύ μπάσκετ και είπαν να πάνε για νερό. Μου είπαν και εμένα αλλά εγώ δεν δίψαγα. Μου είπαν ότι σε ένα λεπτό θα είναι πίσω και τους είπα εντάξει.
Ξαφνικά, κάτι λυκόσκυλα εμφανιστήκαν από τα διπλανό οικόπεδα. εγώ φώναξα αλλά κανείς δεν με άκουσε. Τα λυκόσκυλα μου επιτέθηκαν, με έριξαν κάτω και με δάγκωναν στο πόδι και στο χέρι.
Όταν ο αδελφός μου και η αδελφή με είδαν από μακριά φώναξαν για βοήθεια ο μπαμπάς μου και η μαμά μου έτρεξαν γιατί ανησύχησαν.
Όταν ο μπαμπάς μου και η μαμά μου όταν έφτασαν στο γήπεδο και με είδαν μέσα στα αίματα φώναξαν κατευθείαν τον γιατρό του χωρίου ο γιατρός είπε στον μπαμπά μου ότι πρέπει να πάμε κατευθείαν στο νοσοκομείο.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο νοσοκομείο όπου εκεί πήγα κατευθείαν για ράμματα. Μετά με πήγαν στο δωμάτιο όπου εκεί με πήρε ο ύπνος.
Το πρωί ξύπνησα και νόμιζα ότι ήμουν στον παράδεισο και ότι πέθανα αλλά όχι δεν ήμουν στον παράδεισο ούτε είχα πεθάνει απλά είχα ράμματα στο χέρι και στο πόδι.
Μετά από 10 ημέρες πήγα στο σπίτι μου. Την επόμενη μέρα πήγα στο χωριό μου και είπα στα αδέλφια μου να πάμε για μπάσκετ και μου είπαν πάμε. Τελικά, το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Γιώργος
Ο τσακωμός
Όλες οι οικογένειες περνάνε καλά και διασκεδάζουν μαζί όμως κάποιες φορές τσακώνονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπιούνται.
Όπως σε όλες τις οικογένειες δημιουργούνται μερικά προβλήματα έτσι και στην δικιά μου. Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού αποφάσισα ότι πρέπει να πάω να παρακολουθήσω λίγη τηλεόραση, σαν άνθρωπος και εγώ. Όμως, δυστυχώς, με πρόλαβε ο αδερφός μου. Τον ρώτησα να πάρω το τηλεκοντρόλ, αλλά αυτός απάντησε αρνητικά. Τότε τον παρακάλεσα αλλά τίποτα. Αμέσως μετά βρήκα μπροστά μου ένα ρολό χαρτί κουζίνας. Το πήρα ολόκληρο και άρχισα να τον κυνηγάω. Ο αδερφός μου μόνο έτρεχε. Εγώ κάποτε κουράστηκα κι αποφάσισα να πάω να τον χτυπήσω. Ήταν η δεύτερη φορά που τον χτύπησα. Πήγα πάνω του σαν σίφουνας με το ρολό κουζίνας και τον χτύπαγα στο κεφάλι. Τότε τσαντίστηκε, και με το δίκιο του, και με χτύπησε κι αυτός.
Τελικά, από τη φασαρία ξύπνησε ο μπαμπάς, ο οποίος τόση ώρα κοιμόταν, σηκώθηκε και νευριασμένος άρχισε να φωνάζει και στους δύο. Εγώ με τον αδερφό μου πήγαμε στο δωμάτιό μας και του ζήτησα συγγνώμη. Ο αδερφός μου μου ζήτησε κι αυτός συγγνώμη και μετά πρότεινα να παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Ο αδελφός μου συμφώνησε. Όλο το απόγευμα παίζαμε μαζί και γελούσαμε για αυτά που κάναμε. Μετά από αυτό πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν ότι πήγα και τσακώθηκα χωρίς λόγο για ένα θέμα που δεν είναι σημαντικό. Είμαστε αδέλφια και μάλιστα δίδυμοι οπότε πρέπει να αγαπιόμαστε και στο τέλος είπα: « Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον».
Νίκος
